Михаил Исаковский (1900 – 1973)

Михаил Исаковский
(1900 – 1973)

ВИШНЯ
В ясный полдень, на исходе лета,
Шел старик дорогой полевой;
Вырыл вишню молодую где-то
И, довольный, нес ее домой.

Он глядел веселыми глазами
На поля, на дальнюю межу
И подумал: «Дай-ка я на память
У дороги вишню посажу.

Пусть растет болыпая-пребольшая,
Пусть идет и вширь и в высоту
И, дорогу нашу украшая,
Каждый год купается в цвету.

Путники в тени ее прилягут,
Отдохнут в прохладе, в тишине,
И, отведав сочных, спелых ягод,
Может статься, вспомнят обо мне.

А не вспомнят – экая досада, –
Я об этом вовсе не тужу:
Не хотят – не вспоминай, не надо –
Все равно я вишню посажу!»

Михаил Исаковский
(1900 – 1973)

СЕЙӘ
Көн үҙәге әбей сыуағының,
Бер ҡарт килә баҫыу юлынан;
Ҡыҙып алып сейә ҡыуағының
Йәш һабағын тотҡан ҡулына.

Ҡулын ҡуйып шул саҡ ҡаш өҫтөнә,
Үҙ алдына ҡуйҙы һөйләнеп:
«Туҡта әле, бынау юл ситенә
Ултыртайым, – тине, – сейәне.

Үҫһен сабый, оло сатыр ҡороп,
Яҙын һайрар ҡошон ҡундырһын.
Юлды йәмләп, әйҙә, япраҡ ярып,
Аҡ сәскәгә батып ултырһын.

Ауылдаштар бөткәс үҙ эштәрен,
Күләгәлә һуҙылып ятырҙар.
Ауыҙ итеп бешкән емештәрен,
Мин ҡартласты иҫкә алырҙар.

Алмаһа ни тағы, әйҙә, алмаҫ,
Юҡ әле бик эсем көйгәне.
Тик яҡшылыҡ юлда ятып ҡалмаҫ,
Ултыртайым әле сейәне!..»