Ираклий Абашидзе (1909 – 1992)

Ираклий Абашидзе
(1909 – 1992)

ВОТ ЗДЕСЬ ПОСЕЛЮСЬ Я
Вот здесь поселюсь я. И в эти края
Пусть в гости ко мне приезжают друзья.

Я знаю наверно: весь мир обойдешь,
Такой благодатной земли не найдешь.

Окутаю голову я башлыком,
Пойду до Дзимити в уборе таком.

Пойду в башлыке я, как будто его
От прадеда в дар получил своего.

Вот здесь поселюсь я. Но как же мне быть,
Я горы Орбели смогу ли забыть?

Там мне все родное, в том светлом краю,
Ей-богу, я душу оставил свою!

Но как же тот край, где Риони течет,
Откуда я начал свой первый полет,

Край первых мечтаний и первых дорог,
Чей гравий хранит еще след моих ног?

И нивы Одиши встают предо мной,
Что схожи по цвету с морскою волной.

Долины, где шепчутся травы в тиши,
Оставил и там я частицу души!

Я здесь поселился б, но как же тогда
Моей Алазани седая вода,

Колхозные нивы, хребты до небес,
Простор виноградный, похожий на лес?

Какому же краю страны дорогой
Могу я сказать: «Поступаюсь тобой!»

Какому? Когда мне родного родней
Все земли счастливой отчизны моей.

И где б я ни был, по сотням примет
Я видел, что края счастливее нет.

И всюду мне крикнуть хотелось: «Клянусь!
Вот здесь поселюсь я! Вот здесь поселюсь!»

Ираклий Абашидзе
(1909 – 1992)

БЫНА БЫНДА ТӨЙӘГЕМ...
Бына бында төйәк ҡорам! Был яҡҡа
Бар дуҫтарым килһен миңә ҡунаҡҡа.

Белеп торам: ҡайҙа ғына булмайым,
Бындай ерҙе табып булмаҫ, моғайын.

Башлыҡ урап алайым да муйыныма,
Баш һалайым тик Дәимити ҡуйынына.

Башлығымды башҡа ергә ташламам –
Ҡомартҡы ул миңә ата-бабанан...

«Бына бында!..» – тигәйнем дә, уйҙарым
Урап сыҡты Орбели-тау буйҙарын.

Унда миңә бар(ы)һы туған, илаһи,
Унда ҡалған йәнем-тәнем, биллаһи!..

Ә Риони аҡҡан яҡ һуң нишләһен?
Унда ҡалған бала сағым, йәш мәлем.

Унда тәүге хыялдарым, юл башым,
Эҙҙәремде һаҡлай һаман нур ташы...

Йәнә алда Одишиҙың ҡырҙары
Хәтерләтте күк диңгеҙҙең йырҙарын.

Быш-быш килгән һәр үләне, туғайы –
Онотмайҙыр улда мине, моғайын?

Мин мәңгегә ҡалыр инем был яҡта,
Сал Алазань һыуы нишләр ул саҡта?

Түкмәҫме һуң күккә ашҡан һырттары,
Йөҙөмөнөң күҙ йәшендәй һуттарын?

Ҡараһам да илдең ҡайһы яғына,
Һәр мөйөшөн үҙ итәм мин, һағынам.

Унан күркәм, яҡын ни һуң бар тағы?
Аҡ бәхеткә сумған уның һәр яғы!..

Айҡап сыҡтым, байҡап сыҡтым Ватанды,
Һәр халҡының бәхетенә шатландым.

Һәр бер илен үгәйһетмәй ят итеп,
Әйткем килде: «Төйәгем!» – тип, ант итеп!..