Иван Бунин (1870 – 1953)

Иван Бунин
(1870 – 1953)

ОДИНОЧЕСТВО
И ветер, и дождик, и мгла
Над холодной пустыней воды.
Здесь жизнь до весны умерла,
До весны опустели сады.

Я на даче один. Мне темно
За мольбертом, и дует в окно.
Вчера ты была у меня,
Но тебе уж тоскливо со мной.

Под вечер ненастного дня
Ты мне стала казаться женой...
Что ж, прощай! Как-нибудь до весны
Проживу и один – без жены...

Сегодня идут без конца
Те же тучи – гряда за грядой.
Твой след под дождем у крыльца
Расплылся, налился водой.

И мне больно глядеть одному
В предвечернюю серую тьму.
Мне крикнуть хотелось вослед:
«Воротись, я сроднился с тобой!»

Но для женщины прошлого нет:
Разлюбила – и стал ей чужой.
Что ж! Камин затоплю, буду пить...
Хорошо бы собаку купить.

Иван Бунин
(1870 – 1953)

ЯҢҒЫҘЛЫҠ
Ел дә ямғыр, ел дә томан
Был яланғас һалҡын бушлыҡта.
Баҡсалар ҙа үлеп ҡалған,
Яҙға саҡлы тынған ҡошсоҡтар.

Мин яңғыҙым. Һүрәт төшөрәм,
Өй ҡараңғы. Тыштан ел өрә...
Кисә булдың һин янымда,
Тик бойоҡһоң, булһаҡ беҙ бергә.

Ә мин һине ҡатынымдай
Тоя башлағайным эңерҙә...
Ярай! Хуш! Нисек тә мин яңғыҙ
Яҙға саҡлы үлмәм ҡатынһыҙ.

Шул уҡ болот бөгөн тағы ла
Ағыла ла һаман ағыла.
Болдор алдын йыуған ямғыр,
Эҙҙәреңде теләп күмергә.

Яңғыҙыма шундай ауыр
Ҡарап тороу һоро эңергә.
«Борол!» – тиеп шул саҡ ҡапылдан
Ҡысҡыраһым килде артыңдан.

Тик үткән юҡ ҡатын-ҡыҙ өсөн,
Ни хәл итәң? Хәл ит, итә алһаң!
Ут яҡ, әйҙә, ҡайғың баҫ эсеп...
Шәп булыр ҙа ине эт алһаң!