Константин Симонов (1915 – 1979)

Константин Симонов
(1915 – 1979)

Жди меня, и я вернусь.
Только очень жди,
Жди, когда наводят грусть
Желтые дожди.
Жди, когда снега метут,
Жди, когда жара,
Жди, когда других не ждут,
Позабыв вчера.
Жди, когда из дальних мест
Писем не придет,
Жди, когда уж надоест
Всем, кто вместе ждет.

Жди меня, и я вернусь,
Не жалей добра
Всем, кто знает наизусть,
Что забыть пора.
Пусть поверят сын и мать
В то, что нет меня,
Пусть друзья устанут ждать,
Сядут у огня,

Выпьют горькое вино
На помин души...
Жди. И с ними заодно
Выпить не спеши.

Жди меня, и я вернусь,
Всем смертям назло.
Кто не ждал меня, тот пусть
Скажет: – Повезло.
Не понять, не ждавшим им,
Как среди огня
Ожиданием своим
Ты спасла меня.
Как я выжил, будем знать
Только мы с тобой, –
Просто ты умела ждать,
Как никто другой.

Константин Симонов
(1915 – 1979)

КӨТ МИНЕ
Көт һин мине, мин ҡайтырмын,
Тик өҙөлөп көт мине,
Көт быҫҡаҡ ямғыр яуһа ла,
Һағыш баҫһа ла һине.
Көт, бурандар көрт өйһә лә,
Көт, булһа ла көн эҫе,
Көт, бүтәндәр көтмәһә лә,
Онотоп ғәзиз төҫөн.
Көт, алыҫ-алыҫ ерҙәрҙән
Килмәһә лә хаттарым,
Көт, бүтәндәр көтөк булып
Тотмаһа ла анттарын.
Көт һин мине, мин ҡайтырмын,
Һайраһа ла башҡалар:
Оноторға ваҡыт, тиеп,
Иш түгел һиңә улар!
Улым, әсәм ышанһа ла
Иҫән-һау булмауыма,
Дуҫтар көтөп ялыҡһа ла,
Ултырып ут янына,
Әсе хәмер эсһәләр ҙә,

Иҫтәлеккә күсергә,
Һин көт мине. Улар менән
Ашыҡма һин эсергә.

Көт һин мине, мин ҡайтырмын,
Бар үлемгә үс итеп.
Көтмәгәндәр генә әйтер,
Был ҡөҙрәттең көсө, тип...
Көтмәгәндәр аңлай алмаҫ,
Ҡайҙан алһын ул аңды –
Көтөүҙәрең менән мине
Уттан тартып алғанды.
Ҡалай иҫән ҡалғанымды
Һин дә үҙем белермен.
Һин бит бер кем көтмәгәнсә
Көтә белдең, тиермен.