Иван Франко (1856 – 1916)

Иван Франко
(1856 – 1916)

ПЕВЦУ
Будь ты, певец, словно в поле пшеница,
Песня твоя – золотое зерно!
Скоро в скорлупке созреет оно –
Колос уже начинает клониться.

Стебель и колос дышали и жили
Лишь для зерна, для него и росли.
Соки живые добыв из земли,
Все их в него без остатка вложили.

Стебель от корня до самой вершины
Знает: созрело зерно, а потом
Стебель безжалостным срежут серпом,
Значит, в зерне его смерти причина.

Стебель, во тьме оболочки лелея
Сочные зернышки, знает одно:
Будущей жизни несет он зерно,
В лоне своем и питая, и грея.

Так вот и ты – мозг, и сердце, и голос
В песню, певец, не жалея, вложи,
Счастьем ей, болью и жизнью служи,
Так же, как зернышку стебель и колос.

Иван Франко
(1856 – 1916)

ЙЫРСЫҒА
Бул һин, йырсы, изге бойҙай кеүек,
Йырың һинең – алтын бөртөгө!
Тик ул көптә бешеп еткәс кенә,
Ергә төбәй ҡылсыҡ керпеген.

Белә башаҡ, белә оҙон һабаҡ
Бөртөк өсөн ҡырҙа үҫкәнен,
Бөртөк өсөн генә һут бирергә
Бөтә көсө кәрәк икәнен.

Белә башаҡ, белә оҙон һабаҡ:
Был бөртөктә, балдай, һарғайыр –
Һәм уларҙы ураҡ, бөртөк өсөн,
Урып алыр – ҡалыр ҡара ер.

Ә шулай ҙа тос бөртөктө улар
Сайҡағанда, эйеп елдәргә,
Яңы тормош илтәһен дә белә
Яҡты, күркәм килер көндәргә...

Һин дә шулай, йырсы, үҙ йырыңа
Тоғро башаҡ, һабаҡ булырға
Бир ғүмерең, бәхет, ҡайғыңды бир,
Ҡыҙғанмай бир барыһын шиғырға!