Педер Хузангай (1907 – 1970)

Педер Хузангай
(1907 – 1970)

ШИНЕЛЬ
Пробитая осколком, пулей
И опаленная костром,
Безмолвно, будто в карауле,
Висит она под потолком.

А сколько скрыто в том безмолвье
Походов дальних и тревог!
Дай бог, как говорят, здоровья
Тому, кто все снести бы смог...

Шинель! Периной и подушкой,
И одеялом ты была,
И саваном под вздохи пушек,
И гробом в ночь земли плыла.

Грустя об этом не впервые,
Всегда я помню об одном:
Твоим защищена Россия
Суровым воинским сукном.

Шинель! Твою я верность знаю:
Меня ты плотно облекла,
Чтоб возвратить родному краю –
Крепка, надежна и тепла.

Нам памятны с тобой морозы,
Пылающая степь, река
И переправа под угрозой
Пойти на дно наверняка.

Шинель! Мы чудом уцелели,
Мы живы потому, что нас
Другие – многие – шинели
Собой прикрыли в страшный час.

Идя нелегкою дорогой,
Забыть о них, о павших, мне ль?
Смотрю я на тебя с тревогой,
Моя солдатская шинель!

Педер Хузангай
(1907 – 1970)

ШИНЕЛЬ
Өткөләнеп бөткән ут-ялҡындан,
Ут-ярсыҡтан бөткән тишелеп.
Өнһөҙ-һүҙһеҙ, һаҡта торған һымаҡ,
Эленеп тора һаман шинелем.

Күпме юлдар саңы, йылдар сыңы
Һеңгән ошо өнһөҙ шинелгә.
Күрһәтмәһен башҡа ул күргәнде, –
Төшмәне бит Еңеү еңелгә!..

Шинелкәйем минең, йән дуҫҡайым,
Түшәгем һин, юрған-мендәрем...
Һин кәфен дә булдың ут аҫтында,
Күпме ирҙең яптың иңдәрен!..

Хәтерләһәм әле ул көндәрҙе,
Ялҡын булып сыға уфтауым.
Әсәй-Рәсәйҙе бит ҡурсып ҡалды
Ошо ҡырыҫ һалдат буҫтауы.

Шинелкәйем, беләм ҡәҙереңде:
Ҡыҫып-ҡымтып арыҡ һынымды,
Илкәйемә мине алып ҡайттың,
Ышаныслы, йылы, ныҡ булдың.

Һаман иҫтә: сасҡау ҡалҡандар ҙа,
Ялҡындар ҙа ялмап алдылар.
Кискән саҡта боҙло йылғаларҙы
Шул шинелдәр һаҡлап ҡалдылар.

Шинелкәйем, нисек иҫән ҡалдыҡ,
Иҫем китә шуға үҙемдең...
Бик күп ишкәйҙәрең беҙҙе һаҡламаһа,
Еңеп сыҡмаҫ инек үлемде...

Шуға ла шул, йән дуҫтарҙы уйлап,
Һайламаныҡ юлдың еңелен.
Әле лә мин, иштәреңде барлап,
Бағам һиңә, ғәзиз шинелем...