Александр Галкин (1928 – 2002)

Александр Галкин
(1928 – 2002)

ПИСЬМО
Посадили мы с тобой
Клены по весне.
«Это твой, а это мой», –
Ты сказала мне.
Ты сказала: «Пусть они
О любви шумят...»
Молний брызнули огни,
Зашептался сад...
Ты уехала потом
В дальние края.
И остались мы втроем –
Два дружка и я.
Нашей встречи свет мерцал
Мне через года.
Подрастали деревца,
Но пришла беда.
Как я клены поливал,
Не жалея сил!..
Только твой затосковал,
Ветки опустил.
И пишу тебе я вновь,
Думой удручен:
«Неужели и любовь
Сохнет, словно клен?»

Александр Галкин
(1928 – 2002)

СӘЛӘМ-ХАТ
Икәү бер аҙ беҙ баҡсала
Ике саған ултыртҡас:
«Был саған, – тинең, – һинеке,
Быныһы – минең ағас.
Әйҙә тинең, шаһит булһын
Беҙҙең һөйөүгә улар...»
Шул мәлдә йәшен йәшнәне,
Тамды тәүге тамсылар.
Аҙаҡ үҙең китеп барҙың
Сит яҡҡа, бик алыҫҡа.
Ә мин һаман һине көттөм,
Сер һөйләп ике дуҫҡа.
Ҡауышыуҙың өмөт уты
Саҡырҙы йылдар аша.
Тик сағандар үҫеп еткәс,
Булды шундай тамаша:
Күпме генә һыу һипһәм дә,
Ҡороно бит сағаның.
Әллә йәшел япрағына
Ҡағылдымы ялғаның?
Күпме сәләм-хат яҙһам да,
Елдәр генә алғандай!..
Әллә беҙҙең мөхәббәт тә
Булдымы шул сағандай?..