Борис Карпенко (1912 – 1994)

Борис Карпенко
(1912 – 1994)

МОЯ КОЛЫБЕЛЬ
Скрипела потолочная пружина.
То вверх, то вниз качала зыбку мать
и пела мне про горькую рябину,
которой дуб вовеки не обнять.
И с той поры в окно мое стучится
рябина, что ни разу не цвела...
Ржаная сила мякиша в тряпице
мне на ноги подняться помогла.
И вырос я. Узнал другие страны...
Но, может, зыбке той благодаря,
Меня не укачали океаны
и штормовые белые моря.

Борис Карпенко
(1912 – 1994)

БИШЕГЕМ
Йырлай-йырлай әсәм бәүеткәндә,
Бишегемә тамған күҙ йәше.
Йырлаған ул имәненән яҙған,
Әсе яҙмыш йотҡан миләшен.
Шунан бирле тәҙрәмде ҡаҡҡан
Яңғыҙ миләш сәскә атманы.
Тик мин генә, арыш икмәгенең
Һутын имеп, тәпәй атланым.
Һәм мин үҫтем,
Күп диңгеҙҙәр кистем.
Ҡоторһа ла дауыл ян-яҡта,
Ошо бишек бәүеткәнгә, ахыры,
Йығалманы мине аяҡтан.