ПОЭЗИЯ КИСӘҺЕ

Саҡырҙылар беҙҙе бер мәктәпкә,
Беҙ, шағирҙар, шиғыр уҡыйбыҙ.
Ҙур зал тынып ҡалған. Шул тынлыҡта
Өгөт-нәсихәттәр залға туҡыйбыҙ.

Графиндан һыуҙы эсә-эсә,
Беҙ янабыҙ шиғри ялҡында,
Ә шиғырҙар, беҙҙең шиғырҙар
Төрлө бөжәк, ҡорттар хаҡында.

Кисә бөттө. Бына шул сағында
Сығып баҫты бер ҡыҙ талпынып,
Һәм уҡыны һөйөү шиғырын ул,

Беҙ таң ҡалдыҡ уға,
ғәжәпләндек:
Поэзия үҙе күренде...
Күҙҙәрҙә – нур,
ә йөҙҙәрҙә
Беҙ үлтергән тормош терелде.

Ҡасандыр бит беҙ ҙә
шулай инек,
Һөймәйенсә, хыялланмайынса
Мөмкинме һуң
дөрөҫ йәшәргә?