УЛЫМ ЙОҠЛАҒАНДА

Күҙе уйнай, күҙе яна башлай,
Күктә осҡос күрһә, малайҙың.
Моғайын да, шулай күҙе баҙлап,
Урағына баҫыр ул айҙың.

Бағыр ергә, ниндәй уйынсыҡ, тип,
Аҫтын-өҫтөн айҡап ҡарар ул,
Ниңә бында артыҡ нәмә күп, тип
Заманынан бер көн һорар ул.

Ул таҙартыр уны сүп-сарҙарҙан,
Һәр урында баҡса үҫтерер,
Әкиәттәге һарайҙарҙы һалыр,
Төҫө уңған ергә төҫ бирер.

Уйнап туйһа әгәр ере менән,
Алыҫ йондоҙҙарға һикерер,
Тыуған ерен сәңгелдәге итеп,
Киң йыһанды тыуған ил күрер...

Яңғыҙ ятмаһын, тип, ай урағы,
Һалыр уға ерҙең сүкешен...
Ә хәҙергә – оса-оса йоҡлай,
Тик дулама улай, сеү, кешем!..