ҠАН МЕНӘН ДАН

Ҡолаҡ остарыңдан, ай, һыҙғырып,
Елеп үтә, елдәй, замандар!..
Маңлайына улар мең һыҙырып,
Ҡанлы-данлы эҙҙәр һалғандар.

Күҙҙәреңә, эйе, ҡан-йәш һаумай,
Ҡан-йәш йотмай дан да килмәйҙер.
Тик дан үҙе ҡанға һис һыуһамай,
Ҡан ҡойоуҙы ла ул һөймәйҙер.

Ниңә килгәнбеҙ һуң был донъяға:
Ҡанға буярғамы донъяны?
Күмергәме әллә уны данға? –
Уйла, Кешем, һәр көн уянып!..