Егерме йыл ғүмереңде һинең

Егерме йыл ғүмереңде һинең
Урлағандар. Беҙ ҙә урлайбыҙ.
Беҙ кәңәшкә мохтаж,
Һиңә мохтаж.
Ышанабыҙ һиңә. Ҙурлайбыҙ.
Һин тауышы, моңо заманыңдың,
Намыҫы ла уның һин генә.
Ҡабатланмаҫ Туҡай,
Таҡташ һымаҡ,
Табынабыҙ һинең һүҙеңә.
Бар берәүҙәр –
һинең ҡорҙаштарың,
Һине һатып, үҙен һаҡлаған.
Ишегенең ҡайҙа асылғанын,
Юҡ, белмәйбеҙ әле беҙ һаман.
Һинең уй һәм хис туфанын ғына
Йөрөтәбеҙ һаҡлап, табынып.
Намыҫыбыҙ, тиеп киләбеҙ беҙ,
Һинең уттарыңдан ҡабынып.
Һәр секундың һинең һанаулы,
Ваҡыт, эйе, түгел аяулы...
Тик бәхетле һин беҙ килгәндә,
Уйҙарыңды һинең белгәнгә.
Йәштәш булмаһаҡ та,
һин йәштәш!
Ә бәхетһеҙ һинең ҡорҙашың...
Тупһаһына аяҡ баҫмабыҙ.
Ул дан өсөн дуҫ ҡанын да
ҡоя алған,
Урын өсөн һатҡан йырын да.

Беҙ – шағирҙар,
Шиғриәттә шиғыры шағирҙың.
Һиңә киләбеҙ,
Һине һөйәбеҙ!
Шиғыр байрағын беҙ
һатлыҡ ҡулдан түгел,
Һеҙҙең ҡулдан ғына алырбыҙ.
Һеҙҙең эшсән, саф
ҡулдан алырбыҙ.