ЕҪТӘР ХАҠЫНДА

Бер көн шулай,
Юлда йөрөп ҡайтҡас,
Кис ултыра инем парткомда.
Ҡапыл шул саҡ
Тыҡ-тыҡ килгән тауыш
Ишетелде ишек артында.
Мин боролдом:
Сибәр иҫәпсе ҡыҙ
Тора ине баҫып танауын.
(Танауынан әллә ҡан китепме,
Туҡтатырға итә ҡанауын?)
— Ни булды? – тип,
Ҡурҡып, ырғып торҙом,
Ҡулъяулыҡты тартып алдым мин.
Ә ул:
— Уф, ниндәй еҫ сыға? – тигәс,
Бик уңайһыҙ хәлдә ҡалдым мин.
Аптыраным...
Ә үҙенән уның
Хушбый еҫе аңҡый бүлмәгә.
Шунда ғына минең иҫкә төштө:
— Силос еҫе! –
Шуны белмәгән!
Ә ҡыҙ,
Йәлләү ҡатыш ғәжәпләнеп,
Килеп баҫты ла тап ҡаршыма:
— Нисек, – тине,
Түҙеп йөрөйһөң һин
Шул еҫтәргә шағир башыңа?..
Мин саҡырҙым шул саҡ бер шиғырҙы,
Шағирҙы, тим, шиғыр яҡлаһын:
— Бөтә еҫкә түҙеп була, – тинем, –
Тик эшһеҙлек еҫе сыҡмаһын!..